Ten, w którym nikt nie chce być piąty, piwo trafia do Wojtka, a Karko-wierszyki są obłędne

„Dawaj, dawaj! Jesteś jedenasty, łykasz tego gościa i pierwsza dycha!!” – krzyk Bartka (dzięki za przybycie i doping!) dociera do mnie jak spod ziemi, bo tętno o kilka uderzeń przekracza 180 bpm, co osiągałem dotąd zwykle dopiero pod koniec biegu. Na myśl o tym, że mam do przebiegnięcia jeszcze 5 km robi mi się słabo. Ale przypominam sobie, co Jędrek pomyślał tydzień temu na szczycie Śnieżki. Czego pozazdrościł Bo.

Skoro Bo mogła tak daleko przesunąć swoją granicę, to dlaczego ja kurczowo trzymam się swojej podczas startów? Czyż nie jest tak, że sukces osiąga się właśnie kawałek za nią? A jeśli uda się przejść o dwa kawałki dalej? Co będzie wtedy? Z filozoficznych rozmyślań wybija mnie widok jednego z rywali z przodu, który totalnie opada z sił i przechodzi do truchtu. No to jestem dziesiąty. Długą prostą biegniemy we trójkę, więc chwilami nawet ósmy. Prognozy pogody zapowiadały, że będzie ciepło i będzie wiało. O niespodzianko, sprawdziły się: jest więc bardzo ciepło i bardzo wieje, to nie są dla mnie warunki do walki o życiówkę… Każde 10 metrów to walka. Walka z pogodą i walka z własnym organizmem, który chce, bym zwolnił. Dotruchtał rekreacyjnie do mety i nie katował go w tych warunkach. Momentami próbuję chować się za większym ze współbiegaczy przed wiatrem, ale średnio mi się to udaje. Piździ! Nienawidzę biegać pod wiatr, ale przecież nie zwolnię. Wybiegany jest tuż za nami, jest silny jak diabli i wykorzysta każdą moją słabość, nie zwolnię! A to nasz pierwszy bezpośrednio pojedynek, nie zwolnię!

Nawet nie myślę o tym, by drugą piątkę pobiec szybciej niż pierwszą. Sukcesem będzie utrzymanie tego tempa. Jak muchy padają kolejni zawodnicy i jestem już siódmy, szósty! Trzymam się swojego tempa w okolicach 3:45-3:50, a wszyscy dookoła zwalniają. Do mety jeszcze 2,5 km, czyli długa prosta wzdłuż Malty, a tętno już na poziomie finiszu, bo dochodzi do 190 bpm! Nie sądziłem, że jestem w stanie wspiąć się na taki poziom intensywności biegu, ale cisnę dalej. Jest cholernie ciężko, oddech rwany, uda palą, płuca ledwie nadążają z pracą. Wiatr (jak to możliwe, że biegniemy pętlę a ja mam wrażenie, że prawie cały czas wieje mi w twarz?!) i piekące słońce dopełniają obrazu tej walki.

Szósta pozycja – tego jeszcze nie było! Niestety czuję, że na mecie nie znajdę sił na odrobinę nawet radości, na pĄpaski czy inne fikołki. Będzie zgon. Oby tylko nastąpił za, a nie przed linią mety;) A może uda się podium w kategorii złapać? Co 200 metrów oglądam się za siebie, by sprawdzić jak daleko za mną jest rywal zajmujący siódme miejsce. Wydaje się, że odległość między nami rośnie. Na ramieniu pojawia się diabełek i mówi: „Ten z tyłu wygląda na młodszego, pewnie jest z M20, może by go puścić i się nie zarzynać?” Kusząca opcja, ale podziękuję. Niesiony mocą koszulki Smashing Pąpkins (już za miesiąc-półtora ogłosimy nowy nabór na posiadaczy koszulek, będą chętni?:)) walczę ze sobą, a metry lecą. Tempo poniżej 3:45, tętno na poziomie 190, a chwilami więcej.

Nagle pojawia się ktoś przede mną, zwalnia, ogląda się i wyraźnie zachęca do wspólnego biegu. Poczekał na mnie, biegniemy teraz razem. Moja zmęczona do granic możliwości głowa nie ogarnia tej sytuacji. Kolega szuka adrenaliny i chce się ścigać na ostatnich metrach? Chłopie, ja nie mam siły na trzymanie swojego tempa, a gdzie mi do walki na finiszu! Darek zachęca mnie do szybszego biegu, mówi, że mnie pociągnie do mety i że będę piąty. Próbuję wyrzucić z siebie „Nie dam rady…”, ale wychodzi „nyghpfgamy”. Wciąż patrzę do tyłu, a tam pustki. Będę szósty, będzie miejsce jakiego świat nie widział! Choć to ostatnie metry, to nie mam siły na finisz, chciałbym już paść za metą i nie biec.

Ostatni łuk, teraz już nie w prawą alejkę na kolejne kółko, tylko w lewą, do mety. Darek krzyczy, że mam biec w prawo i sam tak leci. Ja twierdzę, że w lewo;) To samo mówią mu wolontariusze, ale on robi parę kroków w złą stronę i traci kilka sekund. Zwalniam. Chcę go puścić przodem, bo to on zasłużył na piąte miejsce. Dogania mnie, ale mówi, że mam pierwszy wbiegać na metę, bo jest pięć miejsc nagrodzonych. Próbuję zwolnić i wpaść na metę razem z nim, ale mnie popycha i II Bieg Piotra i Pawła kończę na piątym miejscu na 820 osób, które go rozpoczęły, ostatnie metry biegnąc zdecydowanie wolniej niż przedostatnie ze względu na to, że nikt nie chciał zająć piątego miejsca;)

Już za pierwszą matą pomiarową upadam ze zmęczenia. Potrzebuję kilku chwil by się podnieść. Dostaję medal i znów muszę usiąść. Jeszcze nigdy 10 km nie było dla mnie takie ciężkie. Po kilku pierwszych kilometrach rozpoczęła się walka z warunkami (za ciepło i za wietrznie) i własną słabością. Nie da się ukryć, że była to jedna z najcięższych walk jakie stoczyłem w trakcie zawodów. Tak, dotarłem do granicy swoich obecnych możliwości i przekroczyłem ją. Tam znalazłem ścianę, lecz ją rozwaliłem i poszedłem jeszcze kawałek dalej. Mówią o bieganiu w trupa. Tego dnia poleciałem w trupa jak się patrzy, ten trup powstał i zrodził się nowy rodzaj biegania: w zombiaka!

Tak wygląda się po biegu w zombiaka. Zachęcam do spróbowania, można poznać nowego siebie. / fot. (podobnie jak pierwsze zdjęcie na górze) Iza B. (Suchą Szosą)

Takie nagrody!

Piękna chwila do zapamiętania:)

#smashingpĄpkinsforever!

Wg oficjalnych wyników pierwsze 5 km zrobiłem w 18:58, a drugie w 19:00. To pierwszy raz, gdy na dystansie 10 km pobiegłem drugą część wolniej niż pierwszą, ale różnica nie była duża. Analiza wyników pokazuje, że z pierwszej dwudziestki negative splits zrobiła tylko jedna osoba. Cała reszta mniej lub bardziej (częściej bardziej) zwolniła. Pogoda postawiła bardzo trudne warunki, nie spodziewałem się, że będę w stanie biec na takiej intensywności, że mój organizm będzie w stanie pracować na takim tętnie przez tak długi czas. Wg Garmina w ostatniej strefie wysiłku (ponad progiem beztlenowym) spędziłem prawie 20 min., podczas gdy na życiówkowym Biegu Dookoła Zoo było to mniej niż 9 min. i wydawało mi się kosmosem, 10 min. nie przekroczyłem nigdy wcześniej! Dotąd wydawało mi się to niemożliwe, by biec na takiej intensywności, a jednak. Ostatnie 2 km to stratosfera wysiłku: średnie tętno 190 bpm. Można? Można! Wystarczyło dotrzeć do granicy i ją przesunąć:) Dzięki Bo, bez Twojego Karko nie byłoby tego pudła! No i mopa, kieliszków do wina i szampana oraz torby wędlin, czyli naręcza nagród, z którym wróciłem z Poznania:)

Dodam jeszcze kilka słów o przygotowaniach do tego biegu, bo były mocno niestandardowe. Otóż nie zrobiłem nawet jednego dnia wolnego od treningu, w sobotę miałem dość mocne 1,7 km w open water, a wieczór i część nocy spędziłem na koncercie Kultu (Polska wymiata, zawsze i wszędzie Polska brzmi najlepiej!), po którym spałem ledwie 5 godzin. Sprawdziło się!;) Pewnie gdybym był wypoczęty i wyspany to urwałbym paręnaście sekund i byłaby życiówka, ale przecież są rzeczy ważne i ważniejsze, nie? Tego dnia bardzo ważni byli też ludzie, bo na II Biegu Piotra i Pawła spotkało się czterech Pąpkinsów:) Oprócz wspomnianego już Wybieganego stawili się jeszcze Błażej zwany Suchą Szosą i Michał od lasów i łąk. Były wspólne zdjęcia, pĄpki i pogaduchy, to lubię!

Ale to nie koniec nagród! Rozwiązaliśmy bowiem kĄkursik z karko-wierszykami (kliku-kliku) sponsorowany przez nasz ulubiony sklep biegowy Natural Born Runners. Muszę przyznać, że szanowne żiry (Bo + Grzesiek z NBR + Trzepak miesiąca, czyli ja) miało bardzo trudne zadanie, obrady były burzliwe, a maile pomiędzy Rzeszowem, Poznaniem a stolycą aż furczały! Ale udało się. Drogą negocjacji ustaliliśmy, że buffy od Natural Born Runners otrzymają… Ava i _maciek! Zwycięskie dzieła bardzo się od siebie różnią, bo właśnie tak chcieliśmy – nagrodzić dwa zupełnie inne bieguny. Zresztą, przeczytajcie i podziwiajcie sami, a zwycięzców zapraszam do kontaktu:)