Ten, w którym daję z siebie wszystko, ale to nie wystarcza (Półmaraton Kampinoski 2014)

Znaczek „10 km”, rzucam okiem na Garmina, mówi „40:18”. No fiufiu panie Krasus, jak tak dalej będziesz cisnął, to nie tylko złamiesz 1:26, ale i 1:24 lub lepiej, bo przecież trasa nie ma 21,1 km tylko 20,5 km!;) Nastrój się natychmiast poprawia, ale nie na długo. Jednocześnie teren staje się trudniejszy, a mnie atakuje kryzys. Taki wiecie, od A do Z. Wprawdzie tętno było w trzecim zakresie już od pierwszego kilometra biegu, ale przez te 10 km ładnie trzymało się w okolicach 175-177 bpm, się biegło. Niestety stan taki nie może trwać wiecznie, siły się po prostu kończą.

Płuca już ledwie zipią, noga nie chce podawać jak wiosną, a każde spojrzenie na Garmina mnie niepokoi, bo tętno za wysokie, a tempo za niskie. No to biegnę na wyczucie, nie będzie mi zegarek dyktował co mam robić. Ani przede mną, ani za mną nikogo nie widać, tylko las wszędzie, no i czasem ci PTTK-owcy czy tam harcerze, którzy naprawdę fajnie dopingują. Takie zawody to zupełnie inna bajka niż duży Półmaraton Warszawski, gdzie cały czas jest kogo gonić i przed kim uciekać. Tutaj nikt nie podyktuje tempa za Ciebie, nikt nie przyśpieszy gdy trzeba, o wszystkim trzeba myśleć samemu. Brak treningów w odpowiednim terenie (Las Kabacki, hahaha, Las Kabacki! – jak ja mogłem naiwnie wierzyć, że biegając tam krosy robię trening pod Kampinos?!) przynosi skutek – na tym piachu moje nogi cierpią przy każdym kroku, miejscami tempo spada nawet poniżej 5:00. Najwolniejszy kilometr przebiegłem w 4:35 – owszem, były górki, był piasek, ale aż tak źle być nie powinno:/

Ale co zrobić? Trzeba cisnąć… I kurde próbuję, ale nie idzie. No nie idzie i tyle. Forma nie jest taka jak wiosną, nie ma co ukrywać. Nie ma w sumie za bardzo ku temu podstaw, bo kilka mocnych treningów które zrobiłem po Borównie to jednak nie to samo, co ciężko przepracowana zima. Mogę zganiać na nawierzchnię, mogę czepiać się podbiegów, ale tak naprawdę trudno to jest tylko miejscami. Po prostu jestem słabszy niż sądziłem. Wg Garmina kilometry 11-13 to odpowiednio 4:23, 4:36 i 4:19. I choć trzeba pamiętać, że GPS w takim lesie nie jest najlepszym sposobem na pokazywanie tempa, to na wykresach widać wyraźnie, że właśnie wtedy skończyły mi się siły.

Na 200 m do przodu i do tyłu nikogo nie widzę, ale nuda. Kurde, w sumie to nie mam po co cisnąć, bo i tak na pudło nie wskoczę. Biegnę szósty, lepiej nie będzie, więc może by tak zwolnić? Nie ma się co zajeżdżać, nawet siódme czy ósme miejsce oznacza to samo: na pudle nie stanę. Na szczęście ni stąd ni zowąd w mojej głowie pojawiają się słowa Filipa Przymusińskiego zadedykowane Maćkowi Dowborowi po tym jak ten ostatni odpuścił w trakcie zawodów triathlonowych w Gdyni. „Schodząc z trasy uchyliłeś furtkę z napisem „nie dam rady”, którą trzeba czym prędzej zamknąć, inaczej zaczną przez nią przełazić coraz większe istoty, aż w końcu wywalą furtkę z zawiasów.”

Niestety, jedyne podium na jakim przyszło mi stanąć, zaliczyłem już po dekoracji najlepszych…

Nie byłoby zawodów gdyby nie zajefajne samojebki!

pĄkoszulka jak zwykle spisała się na medal:)

No chłopie, chcesz sobie otwierać takie drzwi? Chcesz nauczyć się odpuszczać, schodzić z trasy, zwalniać? W tym momencie?! W chwili gdy najlepszy sezon w życiu dobiega końca, go dostałeś się pod mentorskie skrzydła MKona? W chwili gdy zacząłeś odkładać na rower czasowy chcesz zwolnić na zawodach?! TYYYYY?! Dziś wszystko to brzmi absurdalnie, ale pięć minut przed tymi myślami mi się naprawdę cholernie chciało odpuścić. Woli walki było we mnie okrągłe piękne zero. Jakie szczęście, że są te intenety. Że w zalewie shitu czasem człowiek przeczyta coś mądrego i zostanie mu to w głowie. Dość tych dywagacji, OGIEŃ Z PĄDUPY!!!

Biegnę i na 3 km przed metą widzę przed sobą w oddali koszulkę piątego zawodnika! Przyśpieszam, choć kilka minut wcześniej planowałem zwolnić. Mierzę stratę i na oko wygląda to na 1-1:10. Musiałbym biec od niego o 25 sek szybciej na kilometrze, a i to nie gwarantowałoby sukcesu. Teoretycznie ta misja nie ma szans powodzenia, ale kto przejmowałby się takimi pierdołami? W takich momentach należy docierać do granic swoich możliwości i je przesuwać, a nie otwierać drzwi stworom, które w przyszłości zaprowadzą Cię na manowce. Odległość do weganina (coś Vege miał na koszulce) powoli się zmniejsza, ale czas i dystans upływają szybciej. Na ostatniej prostej (około 700 m) wiem już, że na pewno go nie dogonię, ale jeszcze dociskam pedał do dechy. Nie wypada przecież wtruchtać na metę, trzeba wbiec na nią z impetem i nie zapomnieć o pĄpkach za linią!

1:24:22 i 28 sek. straty do piątego miejsca to czas lepszy niż oczekiwałem (1:25-1:26), ale trasa była chyba jeszcze krótsza niż rok temu. Wg organizatorów miała 20,5 km, jednak zegarki pomierzyły nam 20,2-20,3 km. Gdyby dystans był odpowiedni, czas byłby o 2-3 min. słabszy. Szóste miejsce to też odrobinę poniżej oczekiwań, bo marzyłem o trzecim-czwartym. No ale na chwilę obecną moja forma wygląda tak a nie inaczej. Średnie tętno na poziomie 176 bpm jest dowodem, że dałem z siebie wszystko, na Półmaratonie Warszawskim było to aż o pięć uderzeń mniej. To właśnie nazywam przesuwaniem granic. Nie tylko bieganie szybciej na tej samej intensywności, ale i umiejętność zmuszenia się do wysiłku większego niż poprzednio.

Po raz kolejny się udało. Stać mnie na więcej. Udowodniłem znów, że potrafię dojść do granicy i ją przesunąć. Niestety, tym razem nie wystarczyło to do zrealizowania celu, jakim była pozycja w pierwszej piątce. Teraz roztrenowanie, odpoczynek i zima. A zima zapowiada się wyjątkowo sroga jeśli chodzi o treningi. W ubiegłym roku przez śnieg i mróz prowadziła mnie wizja 2:59 w maratonie, teraz będzie to 1:19 na połówce i kolejna biegowa przygoda, czyli Zimowy Ultramaraton Karkonoski. A teraz pora na odpoczynek, do zo!