Ten, w którym opuszczamy strefę komfortu

Niektórzy sportowcy-amatorzy mają problem z osiąganymi postępami. Chcieliby realizować coraz bardziej ambitne i wymierne cele, ale ni chu-chu, nic z tego nie wychodzi. Kombinują jak koń pod górkę: szykując się do złamania 50 min. na 10 km szukają wymyślnych planów treningowych, wybierają jak najlepszego trenera i gdy tylko wypadnie z planu jeden trening, to załamują ręce jakoby świat się walił.

Spotykamy takich na treningach i zawodach. W uszach często słuchawki, na Fejsie słit foteczki z pełnym uśmiechem, a na plecach nie widać śladu potu. Czysta rekreacja! Potem wynik na mecie jest jaki jest i następuje poszukiwanie winnego. Plan treningowy do bani, pogoda była fatalna, trener słaby, a przede wszystkim to wina tego, że trzy tygodnie temu zamiast 8,5 km przebiegłem tylko 7. O, to na pewno to!

A tymczasem wystarczy spojrzeć na delikwenta (lub delikwentkę, bo płeć nie robi tu różnicy, a wydaje mi się wręcz, że z dziewczynami bywa tak wręcz częściej). Na trasie biegów wygląda dokładnie tak samo jak na treningu – twarz zmęczeniem nieskalana! Często cechą charakterystyczną takich osób jest jeszcze sprint na ostatnich 100-200 metrach. To niebywałe, ale w każdym prawie biegu znajdą się osoby, które kończą dychę 20-30 minut po zwycięzcy, ale tempo finiszu mają do niego podobne. Ostatnie 100 metrów biegną nawet dwa razy szybciej niż cały dystans, co przekłada się na czas lepszy o 5 lub 7 sekund i zakłamaną opowieść o tym, że „Przecież dałam z siebie wszystko!”. Owszem, na ostatnich 100 metrach.

Osoby takie nie potrafią (a raczej nie wiedzą, że potrafią) opuścić swojej strefy komfortu. Na początku samo spokojne truchtanie będzie generowało progres, ale po jakimś czasie trzeba się przemóc i trochę zmęczyć. Organizm potrzebuje nowych bodźców treningowych, a ich nie dostaje. Postępy robi się poza strefą komfortu – to milion razy powtarzany frazes, ale niektórzy nadal go nie stosują. I nie ma tu znaczenia, czy kilometrowe interwały „szybko” pobiegniesz po 4:20 czy 4:23. Jeden i drugi trening będzie dobry jeśli faktycznie będzie to dla Ciebie „szybko” i poza strefą komfortu. Tu nie możesz się dobrze czuć, masz się zmęczyć, idealnie byłoby zaplanować go tak, by wszystkie odcinki pobiec równo, a na końcu paść na pysk.

Ale nie chodzi o to, by na każdym treningu się zarzynać i osiągać HRmax – to świetna droga do kontuzji. Trzeba zmusić się do przekroczenia bariery zmęczenia. Endorfinki-srinki. Jasne, że sport powinien sprawiać radość, ale sport to w dużej mierze pot, zmęczenie, kwas mlekowy i ból mięśni. Nie bój się go, on Cię nie zabije, a wzmocni (tym razem to frazes prawdziwy;)). Miejsce na pozytywne emocje i uczucia jest potem na kanapie, z pucharem z zawodów czy podczas spokojnego wybiegania z kumplami.

Rozwój sportowy odbywa się poprzez uszkadzanie mięśni, które odbudowują się mocniejsze. Ale żeby je uszkodzić, trzeba trochę pocierpieć na treningach i na zawodach dać z siebie wszystko na całej trasie, a nie tylko na ostatnich 100 metrach. Owszem, uśmiechnięte zdjęcia z linii mety są dużo fajniejsze niż takie, na których wygląda się jak zombie. Ale chcąc przełamywać swoje granice, musisz wejść do strefy zombie. Jeśli tego nie lubisz, po prostu nie stawiaj sobie ambitnych celów i skup się na rekreacji.

Nie, nie mam nic przeciwko rekreacyjnemu uprawianiu sportu. Wręcz przeciwnie, uważam, że to najzdrowsza jego forma. Biegając wolno i na niskim tętnie wzmacniamy układ kostno-mięśniowy oraz serducho. Ale nie można jednocześnie tak biegać i osiągać sukcesów. To se ne da.

FAJNY WPIS, NIE? NIE BĄDŹ ŻYŁA, PODZIEL SIĘ, UDOSTĘPNIJ!