Ten, w którym blog powraca

Dobre pół roku minęło od ostatniego wpisu na blogu. Nadal nie opisałem pudła w Triathlon Żnin (a przecież wiadomo, że podium na własnych śmieciach zawsze smakuje najlepiej!), nie opowiedziałem Wam, jak pięknie było na zimowych Gorcach i wielu innych fajnych rzeczy. I oto, zupełnie niespodziewanie i bez zapowiedzi, blog powraca dziś. Po deszczowo-wietrznym bieganiu w Parku Skaryszewskim. Przebiegłem tam już pewnie grubo ponad tysiąc kilometrów (co kalkuluje się na 500 lub więcej pętli), a jeden trening skłonił mnie do wydobycia bloga z czeluści internetu.

„Jak to się stało Krasusie?”, pewnie zapytacie.

Użyć dziś hasza #wpierdolzostałodebrany to jak powiedzieć, że MJ był dobrym koszykarzem.

Napisać, że wyszedłem poza strefę komfortu, to jak stwierdzić, że Mikołaj Kopernik (była kobietą!) cośtam wiedział o Układzie Słonecznym.

A uznać, że było mi dziś ciężko, to jak mówić, że minister Sasin sobie nie poradził z wyborami w 2020 roku (niezmiennie pamiętajcie, że za przepierdolenie 70 mln zł nie poniósł konsekwencji!).

W pewnym momencie, gdy chce się robić postępy, to potrzeba takiego samego zaangażowania sił fizycznych i mentalnych. Jedne treningi są większym wyzwaniem dla nóg, a inne dla głowy.

Dzisiejsza zabawa biegowa, w formie drabinki coraz szybszych odcinków, na papierze nie wyglądała przerażająco. Tempa powinny być do utrzymania, i to z zapasem. Ale totalne wyplucie z mentalnych sił (mój powrót po urlopie wyglądał jak zderzenie czołowe Matiza z rozpędzonym pociągiem) sprawiło, że kosztował mnie piekielnie dużo.

Już po pierwszych szczebelkach drabinki wiedziałem, jak cholernie ciężka robota mnie czeka. Zawziąłem się jednak, by go zrobić jak trzeba, bez względu na koszt.

Bo to będzie taki trening, który schowam sobie w głowie na półce „do wyciągnięcia w chwilach poważnych kryzysów na zawodach”. W Walencji (wciąż można poczytać, o tutaj!) pokonałem maratońską ścianę, bo przywołałem sobie jeden trening maratoński, który wykonywałem w listopadowy wieczór na bulwarach nad Wisłą.

Dziś, dla mojej głowy, było podobnie. Było nieopisywalnie ciężko, a tylko jedno z powtórzeń (3-minutówka w drugiej serii) wyszło o kilka sekund za wolno.

Aha, kocham swoją żonę. Bardzo!